Opwindende fluisterfilmpjes goed tegen stress

Kippenvel

Ooit gehoord van ASMR (Autonomous Sensory Meridian Response)? Dit wordt gecreëerd in filmpjes waar iemand op fluistertoon praat terwijl ze (vaak is het een vrouw) een zacht tikkend geluid maakt. Oersaai zou je denken, maar niets is minder waar. Youtube staat er vol mee en ook mijn jongste dochter is eraan verslaafd, sterker nog, ze maakt dit soort filmpjes zelf! Bij haar heeft de trend van zelf slijm maken zich geëvolueerd in het fabriceren van allerhande slijmsoorten in dichtheden en vullingen die tijdens het kneden allerlei soorten geluidjes maken. Ik moet regelmatig horen wat voor ‘heerlijke’ knettertjes er onder haar knedende vingers vandaan komen. ‘Zoooo ASMR….’zegt ze dan vol tevredenheid. En inderdaad ze bezorgen me soms kippenvel. Sofie Rozendaal schreef een artikel in het AD over dit verschijnsel.

Beter dan mindfulness

Rozendaal schrijft over de hype die ASMR op youtube is, maar ook over dat het daadwerkelijk iets voor de mens oplevert. De saaiheid en de geluidjes blijken bij velen het zenuwstelsel positief te prikkelen, de hartslag te doen dalen en tot diepe ontspanning te leiden. De knisperende of tikkende geluiden geven een lichamelijke sensatie, ze brengen ons uit ons hoofd naar ons lijf. Wat geen overbodige luxe is in dit tijdperk van oeverloze prikkels en immer aandacht vragende social media die onze hersenen geen nanoseconde met rust laten. Door ASMR slapen mensen beter, zijn ze minder nerveus en het zou zelfs depressie verminderen. Better than mindfulness wordt er gezegd…

Good old Bob

Toen ik de ASMR-filmpjes op youtube zag, liet ik een diepe zucht van verveling. Wat was er nu weer voor onzinnigs bedacht! Maar ASMR is niets anders dan wat de in 1995 overleden – avant-la-youtube – Bob Ross, jaren geleden al deed. Kent u hem nog, de schilder met de enorme krullenbos die met zachte stem oersaaie landschapjes op zijn doek schilderde? Zijn filmpjes worden miljoenen keren bekeken op youtube. En ik moet toegeven, Ross was en is nog steeds mijn held. Graag kijk ik naar een aflevering van good old Bob, met zijn immer zelfde outfit; hetzelfde zwarte decor; zijn melodieuze zalvende stem die de kleuren van de verf klinkende namen geeft; die praat over bomen alsof het zijn vrienden zijn: ‘every tree needs a friend’. En dan die dikke kwasten waarmee hij zacht tappend op zijn pallet de kleuren mengt,.. tuff, tuff… tuff, tuff… en ze daarna overbrengt op het doek,… tuff, tuff…tuff, tuff… En dit alles in een heel prettig tempo, namelijk traag. Met elke boom die hij op het doek zet zakt mijn ademhaling dieper en worden mijn ogenleden zwaarder… Zijn stem hoor ik nog, maar steeds zachter en steeds verder weg,…tuff, tuff… tuff, tuff… Zijn dennenbossen met sappige groene weides en winterlandschapjes met verlaten hutjes trekken mij m’n eigen dromenland in… Lang leve ASMR, lang leve Bob Ross!